Wennen aan Vietnam

Dag allemaal,

Woensdag 12 februari om kwart voor 3 's middags kwam de zoon van de eigenaar van ons guesthouse in Luang Prabang triomfantelijk met onze paspoorten aangelopen. Het benodigde stickertje voor Vietnam was eindelijk geplakt en we konden zorgeloos richting het vliegveld - waar we om 3 uur moesten zijn (!) - om vervolgens naar Hanoi te vliegen. Bo - de eigenaar van ons guesthouse - bracht ons met z'n eigen auto naar het vliegveld en nadat we hem beloofd hadden ooit weer terug te komen namen we afscheid van elkaar. Al met al hebben we toch 10 dagen bij Bo en zijn familie doorgebracht en hen een beetje leren kennen. De vriendelijkheid, gastvrijheid en behulpzaamheid was geweldig en we hebben hen, en heel Laos eigenlijk, een beetje in ons hart gesloten. Het meest missen we de hond Mumu die elke ochtend met ons kwam ontbijten - in de wetenschap dat de plakjes ham voor hem waren - en die onze grootste vriend is geworden in Laos.

Ondanks dat het vliegtuig van Lao Airlines een beetje primitief aandeed - aan beide kanten op de vleugels zat een grote propeller - verliep onze vlucht naar Hanoi vlekkeloos en was het zo voorbij. Ja, we weten dat we van te voren hebben gezegd niet met deze maatschappij te zullen vliegen, en ja we weten ook dat er in oktober 2013 nog een vliegtuig van deze maatschappij is neergestort. Maar geloof ons: alles beter en veiliger dan reizen met de bus. Bij aankomst in Hanoi viel het weer ontzettend tegen, het was minimaal 20 graden kouder, en de mensen waren een stuk minder vriendelijk dan we tot op dat moment hadden meegemaakt. Door verhalen van meerdere mensen waren we er al enigszins op voorbereid dat 'de Vietnamees' over het algemeen wat minder sympathiek zou zijn, onze eerste ervaringen hier in Vietnam kunnen dit helaas alleen maar bevestigen.

In Hanoi bekroop ons bij vlagen weer hetzelfde gevoel als in Bangkok. Hanoi is de hoofstad van Vietnam en heeft ongeveer 6,5 miljoen inwoners en is daarmee wel wat kleiner dan Bangkok. Echter, het verkeer is nog veel chaotischer, iedereen in of op welk voertuig dan ook rijdt precies zoals hij of zij dat wil. De stoplichten worden veelal genegeerd en zijn praktisch voor de sier, mensen rijden tegen het verkeer in als hen dat beter uitkomt en ie-der-een toetert non-stop! Voor ons is het een compleet raadsel waarom men hier stoplichten, stoepen en zebrapaden heeft. Bijzonder om te zien, dat wel. Toch is het in Hanoi vrij gemakkelijk om je te oriënteren en konden we lopend alle bezienswaardigheden bezoeken. De eerste dag na aankomst zijn we vroeg opgestaan en hebben we het mausoleum van Ho Chi Minh bezocht, de enige georganiseerde en gestructureerde plek in Hanoi. Daar moest je stil zijn, mocht je geen foto's maken en als je iets uit de pas liep werd je meteen teruggefloten door één van de honderden soldaten. Het voelde een beetje als aapjes kijken, en je kunt het vergelijken met condoleren, maar wij vinden dat het erbij hoort als je in Hanoi bent. Wel bijzonder om te zien hoe ze een lichaam door balseming zo 'mooi' kunnen houden, minder leuk is dan weer dat Ho Chi Minh eigenlijk gecremeerd wilde worden, hij hield er namelijk niet van om vol in de belangstelling te staan. Die laatste wens van deze grote landelijke held die aan de basis staat van het huidige onafhankelijke Vietnam, is dus niet bepaald uitgekomen. De rest van de dag hebben we - inclusief ogen voor en achter - wat rondgelopen door de stad. Een mooie wandeling gemaakt om het Hoan Kiemmeer, een groot meer dat midden in de stad ligt, en wat lokale marktjes bezocht. Onze tweede dag in Hanoi hadden we ook redelijk volgepland, maar Carmen bracht de avond ervoor roet in het eten. Ze ging al misselijk slapen en om twee uur ' s nachts begon de ellende. Overgeven en de andere algehele malaise, ze heeft de hele nacht doorgebracht op de badkamer. Waarschijnlijk is de overheerlijke noedelsoep van die middag verkeerd gevallen. Carmen heeft sinds die tijd geen noedelsoep meer gehad, en wordt nog steeds misselijk bij de gedachte eraan.

Hanoi was even leuk maar na 3 nachten hadden we het wel gezien en waren we blij dat we door konden richting Cat Ba Island, een eiland in Halong Bay, het decor van de film 'The Pirates of the Carribean'. We hebben even overwogen om eerst nog richting het noorden te reizen naar Sa Pa, echter, het weer zou er slecht zijn met regen, mist en zelfs sneeuw. Achteraf blijkt uit verhalen van mensen die er wel zijn geweest dat we hier goed aan hebben gedaan. Het was super koud, er lag inderdaad sneeuw, en de prachtige landschappen waren ontzichtbaar geworden door de dichte mist. Sa Pa moet wel echt de moeite waarde zijn, dus we moeten noodgedwongen nog een keer terug, niet bepaald een straf. Eenmaal aangekomen in Cat Ba bleek het ook hier mistig en koud. We hadden ons veel voorgesteld van Halong Bay, het wordt namelijk het achtste wereldwonder genoemd, maar het is ons heel erg tegengevallen. Door de mist konden we niet ver kijken, en met de kou was het absoluut niet prettig op de boot. Wij verwachten dat het hier leuker en mooier is wanneer het 30 graden is en je kunt zwemmen, snorkelen en kajakken. Ook hier moeten we dan nog maar eens terugkomen.

Na twee dagen Cat Ba zijn we doorgereisd naar Ninh Binh. We hebben ons hier een dag laten rondrijden op een scooter door de eigenaar en een medewerker van het hotel waarin we sliepen. Dit was zeer zeker de moeite waard. We hebben bootje gevaren in Tam Coc, wat pagodes bezocht, de Mua Cave beklommen en Hoa Lu bezocht. Voor het eerst hadden we beide het idee dat Vietnam - voor wat betreft de natuur - de moeite waard is. Gelukkig maar, want we hadden absoluut geen goede eerste indruk van Vietnam.

Vanwege het weer zijn we ook in Ninh Binh maar twee nachten gebleven. Wij zijn hier niet voor kou en regen - we hebben beide maar èèn stel warme kleren -, dus we wilden zo snel mogelijk verder naar het zuiden reizen. Vanaf Ninh Binh hebben we de nachttrein naar Hue genomen, wat op zich al een heel avontuur was. De softsleepbedden waren uitverkocht, wat maakte dat we een kaartje voor de hardsleepers moesten kopen. Dat betekende automatisch dat we met 6 mensen, in plaats van 4 mensen, in een coupe sliepen. Toen wij instapten lagen er al 4 mensen in hun bedjes, twee Nederlandse meiden boven ons en een wat ouder Vietnamees stel onder ons. Dit laatste koppel bleek later een probleem te worden. De treinreis duurde al met al 14 uur, Gerran heeft op zich redelijk goed geslapen, Carmen wat minder. De Vietnamese man snurkte namelijk behoorlijk, zelfs de goede oordopjes waren daar niet tegen bestand. Gerran heeft zelfs uit frustratie de slapende man bekogeld met propjes papier. Toen Carmen eindelijk tegen het begin van de ochtend iets begon te dommelen, vond het Vietnamese stel het schijnbaar nodig om te gaan ontbijten met lekkere warme stinkende beefnoedelsoep. Hierbij blijkt het noodzakelijk om tegen elkaar te schreeuwen en alle andere mensen in de coupe wakker te maken. Wanneer dit niet noodzakelijk is, is het voor ons een compleet raadsel waarom men tegen elkaar aan het schreeuwen was. Afijn, Carmen dacht even heel makkelijk van haar bedje op de tweede verdieping te stappen om gebruik te maken van het schone toilet, maar dit bleek lastiger dan gedacht. Carmen steunde heel iets met haar teen op het frame van het bedje van de Vietnamese vrouw onder haar, maar dit werd haar niet in dank afgenomen. De vrouw begon nog harder te schreeuwen dat dat absoluut niet de bedoeling was en dat Carmen haar bed niet mocht aanraken. Althans, we denken dat ze zoiets zei, wij kunnen namelijk gek genoeg geen Vietnamees verstaan. Ook had het Vietnamese stel zich de enige tafel die in de coupe aanwezig was toegeëigend. Zo gingen er boze blikken over en weer toen Gerran daar even z'n kop koffie neerzette om in z'n bedje te klimmen. Al met al heel irritant, met name omdat de lokale bevolking veel minder betaald voor een treinkaartje, ze maken namelijk onderscheid tussen buitenlanders en de lokale bevolking, discriminatie als je het ons vraagt. De onderste bedjes hebben de meeste ruimte, je kunt je tas kwijt onder het bed en je kunt gewoon rechtop zitten. Wij daarentegen konden alleen maar liggen en onze grote backpacks moesten we aan ons voeteneind leggen. Het gedrag van dit stel is wel typerend voor een groot deel van de Vietnamese bevolking vinden wij.

Inclusief anderhalf uur vertraging - best netjes op een traject van 14 uur, doet de NS ze niet na - kwamen we 's ochtends aan in Hue. De eerste dag hebben we ons in een cyclo laten rondfietsen door de stad. We hebben de oude keizerlijke stad en een lokale markt bezocht. We hadden van te voren een vaste prijs afgesproken voor een uur fietsen. Echter, toen we weer werden afgezet bij het hotel wilden de bestuurders van de cyclo's het dubbele hebben aangezien het grapje twee uur had geduurd. Klopt enigszins, want we hebben zelf namelijk een uurtje in de keizerlijke stad gelopen, maar het rondfietsen zelf had een klein uurtje geduurd. We hadden dit vooraf al een beetje voorspeld, maar toch jammer dat dan ineens het kleine beetje vriendelijkheid helemaal verdwijnt. Wederom typisch voor de Vietnamese bevolking. De tweede dag hebben we een excursie naar een aantal van de vele graftombes in de omgeving van de stad gemaakt. Wij vonden het een vreselijk saaie dag en waren er na een paar uurtjes al zat van. Gelukkig hebben we een aardig Nederlands stel ontmoet, zodat de dag nog tamelijk snel voorbij ging. Hue viel al met al ontzettend tegen en wij vonden het niet meer dan tijdsverspilling. Het enige voordeel was dat je er ontzettend lekker kon eten, een hele verademing met wat wij gewend waren van Vietnam.

Vrij snel hebben we de bus gepakt naar Hoi An, een stadje ten zuiden van Hue. Wanneer de bus onderweg niet kapot gaat duurt deze busreis ongeveer 3,5 uur. Wanneer de bus wel kapot gaat kan dit oplopen tot zo'n 6 uur. Jullie raden het vast al: onze bus ging kapot. Eerst probeerde de chauffeur met een beetje gereedschap het mankement zelf te fixen, toen dit niet lukte beloofde hij ons dat er snel een andere bus zou komen. Op zich kwam deze andere bus vrij snel, maar deze bus zat helemaal vol. Totaal niet handig dus, maar de chauffeur van de andere bus bood wel aan om de bus even aan te drukken. Zo geschiedde, en zowaar deed de bus het weer. Met èèn kleine beperking: de bus kon niet harder dan 15 km/u rijden. Wat dus inhield dat we over 9 km drie kwatier hebben gedaan.

Na aankomst in Hoi An waren we de busreis heel snel vergeten, Hoi An is namelijk super leuk! Een klein vissersstadje met allemaal kleine straatjes en steegjes, overal winkeltjes, kraampjes en restaurantjes. In het oude centrum mag alleen gelopen en gefietst worden, waardoor we dus lekker op ons gemak in het stadje konden struinen. 's Avonds is Hoi An nog mooier, dan gaan alle gekleurde lantaarntjes aan en is het een feest om door de straten en steegjes van het oude centrum te lopen. Het gehele centrum staat, net zoals Luang Prabang, op de UNESCO Werelderfgoedlijst, en dat is te merken. Het centrum wordt beschermd tegen negatieve toeristische invloeden, er gelden beperkingen voor scooters en alles wordt goed schoongehouden. Zo hoort Vietnam, en misschien wel heel Zuid Oost Azië, te zijn vinden wij. Hoi An staat ook bekend om de vele kleermakers die voor weinig geld alles, maar dan ook echt alles voor je op maat kunnen maken. Gerran heeft een mooi pak op maat laten maken en Carmen een winterjas. Al met al is Hoi An tot nu toe bij uitstek onze favoriet in Vietnam en vonden we het jammer dat we al een vliegticket naar Ho Chi Minh City hadden geboekt. We hadden best nog wel een paar dagen kunnen en willen blijven. Ook Hoi An willen we zeker nog een keer over doen!

Tot onze grote vreugde merken wij dat het weer beter, het eten lekkerder en de mensen vriendelijker worden naarmate we zuidelijker in Vietnam komen. Sommige Vietnamezen glimlachen zelfs naar ons zonder bijbedoelingen! Daar konden we in Hanoi alleen maar van dromen! Een hele opluchting voor ons en zo kunnen we het nog wel eventjes volhouden in Vietnam. Vanmorgen zijn we veilig geland - vliegtickets waren goedkoper dan treinkaartjes - in Ho Chi Minh City, beter bekend als Saigon, en hebben we een leuk guesthouse in een gezellig zijstraatje van de bekendste backpackersstraat van de stad. De kamer werkt lichtelijk claustrofobisch en Gerran steekt af en toe z'n hoofd uit het raam om naar zuurstof te happen, maar het is hier schoon. Je kunt immers niet alles hebben voor een paar euro per nacht.

We houden jullie op de hoogte en de foto's volgen nog!

Liefs, Gerran en Carmen