Luang Prabang - Nong Khiaw - Luang Prabang

Sabai di,

Een vriendelijke Laotiaanse groet met glimlach die we vele malen per dag horen en zeggen. Typisch voor de Laotiaanse bevolking: vriendelijk en gastvrij. Erg bijzonder om te zien dat mensen die zo weinig hebben, zo gelukkig lijken te zijn.

Onze eerste paar dagen in Laos hebben we doorgebracht in Luang Prabang, een erg mooie en rustgevende stad. De gehele stad staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst, en terecht, vinden wij. Nadat we de stad lopend hadden verkend, hebben we de dag erna een fiets gehuurd. Lang lopen in de brandende Laotiaanse zon is absoluut geen aanrader! We zijn naar de berg 'Phousi' gefietst, die midden in de stad ligt, en hebben, volgens de Rough Guide, de mooiste, maar ook de langste, route naar boven genomen. Wij besloten om dit op het heetst van de dag te doen, niet slim, zo bleek halverwege de beklimming. Carmen heeft, net zoals bij een eerdere beklimming, wederom bijna het loodje gelegd. Eenmaal bij de top aangekomen, stond daar de meest lelijke Wat (tempel) die we tot nu toe hebben gezien, erg teleurstellend. Het uitzicht over de stad was wel prachtig! De rest van de middag moesten we onder genot van een koud drankje bijkomen van de helse beklimming.

's Avonds gingen we op zoek naar een geschikt restaurantje. Carmen ergerde zich aan de hordes Chinezen die, in plaats van op de stoep, op straat liepen, en haalde ze daarom een aantal keer heel krap in. Hierbij reed ze tegen een Chinees aan en sleurde daarbij zijn kostbaarste bezit - zijn superdeluxe spiegelreflexcamera - een paar meter aan haar fiets mee. In Carmens beleving liep hij midden op straat, Gerrans versie van het verhaal verschilt nogal, waarbij Carmen ook niet geheel wordt vrijgepleit van schuld. Afijn, de Chinees in kwestie was not amused. Na een paar handgebaren en I'm sorry's fietsten we opgelucht verder. Het was nu echt wel tijd voor een lekker bordje fried rice, zoals we bijna elke avond eten.

Na het eten hebben we nog een poging gedaan om naar de dagelijkse avondmarkt te gaan, maar toen Carmen in de hondenpoep ging staan en voor de tweede keer (!) de gehele stad zonder stroom zat, besloten we om maar terug naar het guesthouse te gaan. Onderweg zagen we plotseling een erg grote brand in de verte, uiteraard moesten we even voor ramptoeristje spelen. Eenmaal aangekomen bleek er een guesthouse in brand te staan, de brand verspreidde zich snel naar de panden ernaast. Mensen probeerden met man en macht al hun spullen te redden, matrassen, kleding en kasten werden uit het raam naar beneden gegooid. Op straat hadden zich hordes mensen verzameld en het was een chaos van jewelste. De brandweermannen leken maar wat te doen en de lokale bevolking hielp met kleine emmertjes water de brand te blussen. Al met al was het voor ons best schokkend om te zien, met name omdat het kleine beetje wat de mensen hier hebben nu in rook was opgegaan. De volgende dag zijn we nog even gaan kijken wat er nog over was, maar behalve een paar palen stond er niets meer. Het huis, inclusief inkomstenbron, van de betreffende familie was niet meer.

Na een dagje rustig aan te hebben gedaan, besloten we om naar de Kuang Si Waterfalls even buiten de stad te gaan. Een erg leuk en mooi uitstapje, maar wel heel toeristisch en druk. We hebben nog even gezwommen in de onderste plas, maar naar twee uurtjes hadden we het wel weer gezien.

Onze volgende bestemming is Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. We hadden bedacht om deze rit per bus te doen. Maar na vele horrorverhalen te hebben gelezen op internet - de ruim 30 uur durende busreis staat bij backpackers bekend als "The journey from hell" - besloten we om toch maar te gaan vliegen. We boekten ons vliegticket en wilden ons visum gaan regelen. Achteraf is het misschien dom dat we niet eerst gecheckt hebben of de Vietnamezen eind januari hun nieuwjaar vieren en daarbij bijna tien dagen al hun kantoren - dus ook de Vietnameze ambassade in Luang Prabang - sluiten, maar laten we het houden op een beginnersfout. De eigenaar van ons guesthouse heeft even met de ambassade gebeld en kreeg te horen dat ze waarschijnlijk 6 februari, maar misschien ook wel 7 februari weer geopend zouden zijn. Welkom in Zuid Oost Azië! Gelukkig konden we ons ticket kosteloos omboeken naar een andere datum. Als alles goed gaat vliegen we 12 februari richting Hanoi!

Doordat we niet eerder dan 12 februari naar Hanoi konden vertrekken, moesten we nog ruim twee weken in Laos verblijven. Op zich geen straf, maar voor de afwisseling besloten we om naar het dorpje Nong Khiaw op 3 uur rijden van Luang Prabang te gaan. Hier hadden we een eenvoudige bungalow met prachtig uitzicht op de Nam Ou, voor maar slechts 80.000 kip (een kleine € 7,-) per nacht. We hadden een balkon met hangmat, dus we zagen het wel zitten om hier vijf dagen te blijven. We hebben dan ook niet heel veel meer gedaan dan beetje rondlopen, lezen, liggen in de hangmat en slapen. Halverwege ons verblijf zijn we wel vrij actief geweest door een trekking te doen. We hebben eerst twee etnische Laotiaanse dorpjes bezocht, daarna twee uur lopend de berg op richting een waterval om vervolgens twee uur terug te kajakken. Vooral van de dorpjes waren wij behoorlijk onder de indruk. Een leven in simpele bamboehuisjes, met een paar loslopende varkens, kippen en eenden, geen vervoersmiddelen en pas sinds een jaar elektriciteit. Een leven waarbij wij ons niets kunnen voorstellen. De tocht naar de waterval was lang en warm, maar absoluut de moeite waard, ook de natuur is schitterend. We weten dat we het al te vaak hebben gezegd maar wat een prachtig land is Laos! Onderweg werden we een paar keer vergezeld door grote en kleine zwarte varkens, geiten en waterbuffels. Een erg leuk gezicht! Eenmaal aangekomen bij de waterval hebben we nog even een korte duik genomen (koud!) en daarna genoten van een typisch Laotiaanse lunch - met als verrassing rijst - gemaakt door inwoners van één van de dorpjes. Van deze actieve dag moesten we weer een paar dagen bijkomen, maar toen de hangmat het begeven had en Carmen op de veranda lag, was het hoog tijd om weer terug naar Luang Prabang te gaan.

Eenmaal aangekomen in Luang Prabang bleek zowaar de Vietnameze ambassade weer te zijn geopend. We hebben gelijk de aanvraag voor het visum in gang gezet, maar het was vrijdag en dan werken ze niet zo hard, dus dit viel weer tegen. Pas na het weekend gingen ze ermee aan de slag. De eigenaar van ons guesthouse gaf aan dat hij ons misschien kon helpen. Als het goed is krijgen we woensdag 12 februari om 15:00 uur onze visa, terwijl om 17:00 uur onze vlucht vertrekt. Wij vinden het spannend.

Eigenlijk hebben we Luang Prabang wel een beetje gezien, we willen graag verder. Om de tijd een beetje te doden hebben we nog een olifantenexcursie gedaan. Een uurtje rijden (zonder bankje) op de olifant en een halfuurtje voeren en baden. Toen we daar aankwamen zagen de olifanten er vreselijk uit, inclusief bankjes op de rug. Gelukkig hadden we een groep die ook zonder bankje wilden rijden. De bankjes zijn slecht voor de rug van de olifant, het zijn namelijk trekdieren. Nadat we de medewerkers eindelijk aan het verstand hadden gekregen dat we de bankjes van de olifanten af wilden, was ons gevoel nog steeds niet goed. Er werd geschreeuwd tegen de olifanten, ze hadden open wonden op hun lichaam en touwen achter de oren waar hard aan getrokken werd. Afschuwelijk om te zien. Driekwart van de groep besloot niet meer te willen rijden. Waaronder wij. Toen het tijd was voor het baden, leek ons dat wel wel leuk voor de olifanten. Maar ook dit was vreselijk, de olifanten werden het water in getrokken en werden eigenlijk alleen maar schoongemaakt voor het volgende ritje. Olifanten horen te kunnen lopen, eten en baden wanneer ze dit zelf willen. Er horen geen mensen op of naast een olifant. Zo eindigde deze teleurstellende excursie met een huilende Carmen, zoals jullie wellicht weten vindt zij dierenleed een van de ergste dingen dat er bestaat. Aan de andere kant: mensen doen alles om zichzelf te kunnen onderhouden, zelfs dieren mishandelen, helaas.

Omdat we de fried rice een beetje zat waren, besloten we op zoek te gaan naar iets anders. Op de avondmarkt stuitten we op een smal steegje met allemaal eetkraampjes. Wij vonden een kraampje waar we voor 10.000 kip (€ 0,90) een bord konden vullen met rijst, noedels, verschillende soorten groenten, loempia's, vlees, vis en nog veel meer. Een tafel vol met lekker Laotiaans eten. We hebben ons flink uitgeleefd en veel opgeschept. Het werd warmgemaakt en we hebben heerlijk gegeten, met stokjes dat dan weer wel. Dat was vooral voor Gerran een probleem, hij kreeg z'n bord helaas niet zo schoon als normaal.

Onze laatste dag in Luang Prabang hebben we lekker gechilld bij Utopia. Een relaxed toevluchtsoord aan de rivier voor backpackers. We hebben daar lekker de hele middag onder genot van een drankje op kussens liggen lezen. Een heerlijke afsluiting van ons verblijf in Luang Prabang!

Overigens werden we in de bungalow in Nong Khiaw voor het eerst echt geconfronteerd met een grote - vooral groot - tropische verrassing. Carmen was nietsvermoedend haar tas aan het herindelen - geloof ons een koffer is veel overzichtelijker - toen zij in haar ooghoek de grootst mogelijke spin zag. Ze schoot meteen in de overlevingsmodus en riep om Gerran. Gerran dacht dat het allemaal nog wel meeviel, maar hij was ook behoorlijk onder de indruk van de omvang van de spin. Carmen wilde dat de spin de bungalow zou verlaten, anders zou ze namelijk niet meer willen en kunnen slapen. Gerran zag het niet zitten om de spin te vangen, dus zat er nog maar een optie op. De spin moest dood. Als het om spinnen - en ook kippen - gaat, heeft Carmen opeens geen last meer van dierenleed. Carmen wilde niet zien hoe de spin met de slipper van Gerran uit elkaar zou spatten, dus ging buiten staan. Nadat Carmen een paar keer haar hoofd om de deur had gestoken om te vragen of het kwaad al was geschied, had Gerran eindelijk al z'n moed verzameld om de spin dood te slaan. Carmen wilde de dode spin namelijk zien, zodat Gerran dus echt niet kon missen. Tot zijn opluchting - en ook die van Carmen - mikte Gerran gelukkig in een keer goed. We konden weer opgelucht ademhalen, al was Carmens onbezonnen leventje wel voorbij. Ze ziet, hoort en voelt nu overal spinnen. Gelukkig kan Gerran haar hier prima tegen beschermen!

Voor wat betreft de foto's bij de verslagen, dat is een ramp. De wifi verbindingen zijn een ramp hier, de verslagen krijgen we er met veel pijn en moeite op. Er staan nu een aantal foto's op, wel verschillend in kwaliteit. Wij hopen op beter internet in Vietnam, dan zetten we de foto's er zo snel mogelijk op.

Wij hopen van harte dat het morgen goed gaat met ons visum (en de vlucht) en dat ons volgende verslag vanuit Vietnam afkomstig zal zijn. In de omgeving van Hanoi is het behoorlijk kouder, rond de 18 graden, een groot verschil met hier, en het regent daar. We zullen daar waarschijnlijk wel weer even aan moeten wennen. Jullie horen weer van ons!

Veel liefs, Gerran en Carmen