De expeditie naar Laos

Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor de vele leuke reacties op ons vorige verslag, erg leuk om te lezen dat jullie ons volgen en wij hopen dat jullie ook dit verslag - en alle komende verslagen - met veel plezier zullen lezen.

Jullie hebben nog twee dagen Chiang Mai van ons tegoed. Onze tweede dag in Chiang Mai hebben we een scooter gehuurd en zijn we, na een rondje oefenen, naar de zoo gegaan. Zoals jullie misschien wel weten is Carmen gek op dierentuinen, dus deze kon uiteraard niet worden overgeslagen. Hiervoor moest Gerran zich hoe dan ook in het hectische Thaise verkeer begeven. Maar het was de moeite waard. Het was een geweldig grote en mooie dierentuin, met dieren die je in Nederland niet ziet. Ze hanteren hele andere veiligheidsnormen waardoor je heel dicht bij de dieren kon komen. De nijlpaarden kun je voeren en aanraken, de olifanten lopen los en ga zo maar door. Ondanks onze lengte - we zijn niet veel groter dan de gemiddelde Aziaat - waren ook wij een attractie voor de lokale bevolking. Mensen, vooral kinderen, staarden naar ons, moesten lachen als wij eraan kwamen en maakten foto's van ons. Andersom doen wij het ook wel eens, dus tja. Na de zoo zijn we de berg, Doi Suthep, opgescooterd. Halverwege kwamen we erachter dat zich daar geen tankstation bevond, we moesten dus weer terug naar de stad om te tanken. De tweede poging lukte wel. Bovenop de berg was het super druk, de tempel die zich daar bevindt schijnt een toeristische attractie te zijn, waar je ook eerst nog ruim 300 treden voor moet beklimmen. Carmen had hierdoor bijna het loodje gelegd, al met al niet echt de moeite waard. Het uitzicht over de stad was wel erg mooi! Die avond hebben we een tijdje over de nightbazar gestruind en hebben we nog een kaartje gekocht voor de typische Thaise vechtsport Muay Thai. Echter, toen een jongetje van ongeveer 14 jaar knockout werd geslagen, hielden we het weer voor gezien. De rituelen voorafgaand aan het duel waren wel bijzonder om te zien. Onze derde dag hebben we vooral rustig aangedaan en hebben we ons voorbereid op de lange reis naar Laos.

Inmiddels zijn we na drie lange dagen reizen, deze keer inclusief cultuurschock, aangekomen in Luang Prabang in Laos. Reizen naar Laos vanuit Thailand kun je om meerdere redenen een behoorlijke expeditie noemen waarvan we jullie de details niet zullen onthouden. Het begon toen we per bus vanuit Chiang Mai richting de grensplaats Chiang Khong wilden gaan. Allereerst bleek 's ochtends de bus die we de dag ervoor geboekt hadden niet te rijden. Halsoverkop moesten we zorgen dat we een ticket voor een andere bus kregen zodat we nog enigszins op tijd in Chiang Khong zouden aankomen 's avonds. De busreis was hels, duurde, in plaats van zes uur, acht uur, maar leek een eeuwigheid te duren. Wie de illusie heeft dat de wegen in Thailand redelijk goed geasfalteerd zijn zonder kuilen en gaten, die heeft het mis. Wij werden zelfs lichtelijk agressief jegens de buschauffeur, met name omdat hij minimaal drie keer harder reed dan de toegestane snelheid en omdat hij inhaalde wanneer dat eigenlijk niet kon. Laten we het erop houden dat hij andere standaarden op het gebied van inschatten en inhalen hanteerde. Carmen wou in haar beste engels nog tegen hem zeggen: you're a terrible driver, maar voordat we het in de gaten hadden waren onze tassen op straat gegooid en was hij er alweer vandoor. Ons achterlatend in niemandsland, met enkele "farangs" - westerse, niet-aziatische mensen - en beide tien jaar ouder.

Toen stond daar onze redster in nood, althans zo leek het. Mevrouw had een mooie goedkope kamer voor ons. Eenmaal daar aangekomen had ze nog een armoedige kamer met vier bedden, ze beloofde ons dat we hier met z'n tweeën konden slapen. We besloten het maar te doen, het zou maar voor een nacht zijn. We hebben snel even wat gegeten, wederom lucky Ajax (aldus Carmen) zien winnen van Go Ahead Eagles, om ons vervolgens op te maken voor een nacht met hopelijk een paar uurtjes slaap in een bed dat niet voelt alsof je op beton ligt. Een luxe hier, dat is ons al wel duidelijk. Carmen lag al in haar lakenzak toen dit heerlijke vooruitzicht wreed werd verstoord. Onze redster in nood klopte op de deur en zei vrolijk: I've friends for you. Gerran deed de deur open en twee hippies - zoals de meeste backpackers hier overigens - stapten "onze" kamer binnen. Carmen probeerde wederom in haar beste Engels duidelijk te maken dat we dit niet wilden, het leek haar niets uit te maken. En zo stonden we om half tien weer op straat, op zoek naar een andere slaapplaats. We zijn trouwens weggelopen zonder het avondeten te betalen, heel asociaal misschien, maar zelfs Gerran was het ermee eens, en dan is het ook echt gerechtvaardigd. Jullie zullen begrijpen dat onze redster in nood niet meer onze redster nood was. Een half uur lopend langs de straat in niemandsland (waar is een tuktuk als je 'm nodig hebt) leverde ons dan toch een kamer op, dit keer met drie bedden, gedeelde voorzieningen en - je raadt het al - een bed zo hard als beton. En, tot overmaat van ramp, een hard (heel hard) snurkende man in de kamer naast ons. Aangezien de muren (lees: een houten plaat) zo dun waren, leek het alsof hij op het derde bed bij ons in de kamer lag. Gelukkig is Carmen altijd op alles goed voorbereid en haalde ze drie verschillende oordopjes tevoorschijn. Gelukkig werkten de waxdopjes (waarvoor dank aan mama Vriezenveen), en hebben we redelijk goed kunnen slapen. De volgende dag zou ons busje om 8.30 uur (Asian time) vertrekken richting Houayxai, wat betekende dat we om 9.15 uur werden opgehaald. In Houayxai hebben we een visum gehaald voor Laos, waarop we slechts drie uur hoefden te wachten. De enige computer bij de grensovergang was kapot, zodat alle gegevens uit de paspoorten van ongeveer 500 farangs met de hand verwerkt moesten worden. Toen het na een half uur wachten 10.00 uur was, moesten de drie Laotiaanse grensmedewerkers toch echt wel even pauzeren, zich niets aantrekkend van de horde ongeduldige farangs. En ze hadden nog gelijk ook aangezien het elke dag op deze manier schijnt te gaan. Welkom in Laos!

Onze verwachtingen van Laos waren en zijn hooggespannen dankzij de mooie verhalen van Naomi. Tot nu toe overtreft het al onze verwachtingen, wat een prachtig land! De mensen zijn ook nog veel vriendelijker dan in Thailand. Toch is het wel even wennen. Gelijk bij binnenkomst merkten we al het verschil met Thailand, de huisjes zijn armoediger, koeien en kippen lopen langs en over straat en kinderen lijken niet naar school te hoeven. Zoals de meesten van jullie wellicht wel weten zijn vooral de kippen een probleem voor Carmen, een jeugdtrauma ontstaan door een achtervolging van een klein meisje door een levensgrote kip. Toch zal ze haar angst moeten overwinnen, want Laos heeft meer kippen dan mensen, althans zo lijkt het voor Carmen.

Laos doet een beetje aan als een derdewereldland zoals we dat van tv kennen, dit zorgde dus wel voor een lichte cultuurschok. De Rough Guide had ons hier al wel een beetje op voorbereid, en noemde ook nog een paar schokkende cijfers. De gemiddelde levensverwachting van een Laotiaan is 57 jaar, en de gemiddelde leeftijd van de bevolking is 19,5 jaar, cijfers waar wij behoorlijk van onder de indruk zijn!

Hoe langer we onderweg zijn, hoe meer we ons gaan irriteren aan bepaalde westerse bevolkingsgroepen, waaronder - juist, je raadt het al - onze oosterburen. Toen we in Houayxai naar de haven werden gebracht waar onze boot vertrok, stopten we ergens onderweg om ons lunchpakketje - een flesje water en een belegd broodje, erg luxe! - op te halen, bleek dat er niet genoeg broodjes waren. Maar het werd snel opgelost: bij de haven, vijf minuten verderop, zouden de broodjes klaarliggen voor diegenen die nog geen broodjes hadden. Echter, het Duitse stel onder ons vond dit geen goede oplossing, zij wilden gelijk hun broodjes en snapten niet dat er niet genoeg waren, ze wisten immers toch hoeveel mensen er zouden zijn! Je kunt ze d'r ook niet bij hebben, die Duitsers. Amerikanen overigens ook niet, daarover straks meer.

Bepakt met ons lunchpakketje en nog wat fruit kon onze tweedaagse bootreis richting Luang Prabang over de Mekong beginnen. Er zat een grote groep Nederlanders aan boord, fijn om af en toe je eigen taal te kunnen spreken. Het uitzicht is prachtig, maar het duurt allemaal wel erg lang. Twee dagen op de boot, met gelukkig wel een overnachting op het vasteland, in Pakbeng, breekt je op. Daarbij komt dat we allebei erg verkouden zijn (een raadsel hoe het komt), een zere keel en spierpijn hebben van de zware tas in combinatie met de Laotiaanse heuvels. Maar erg bijzonder om een mooi stukje Laos te zien, met koeien en geiten, spelende en wassende kinderen, en werkende en vissende mensen in en om de Mekong. Het belooft in ieder geval veel goeds voor onze tijd in Laos.

In Pakbeng werden we voor het eerst geconfronteerd met de Laotiaanse accommodaties die duidelijk anders zijn dan in Thailand. De kamers zijn hier nog simpeler, uit de douche komt nog minder water, het is nog gehoriger en ga zo maar door. Om nog even terug te komen op die Amerikanen, er sliepen er twee naast ons, of nouja sliepen, deden ze dat maar. 's Morgens werden we wakker van veel lawaai en laten we het erop houden dat ze d'r wel pap van lustden. Qua geluid leek het alsof het tafereel zich in onze kamer afspeelde, wat zowel lachwekkend als ongemakkelijk was voor ons. Typisch het Amerikaanse volk: luidruchtig en aanwezig, en geen rekening houden met andere mensen. Helaas niet alleen in deze specifieke situatie, maar overal en altijd. Wederom een typisch gevalletje van: je kunt ze d'r ook niet bij hebben.

Vanuit Pakbeng zijn we doorgereisd naar Luang Prabang, wederom zes uur op de boot. Dit duurde behoorlijk lang, vooral omdat halverwege een aantal Laotiaanse kinderen opstapten en die, voor we er erg in hadden, onze stoelen en tablet in gebruik hadden genomen. Daarnaast werd de verkoudheid er ook niet beter op en waren we heel erg blij toen we eindelijk in Luang Prabang aankwamen. Ons guesthouse is prima en de mensen zijn heel erg aardig en de mannelijke eigenaar is zelfs zo vriendelijk dat we er een klein beetje achterdochtig van worden. Nergens voor nodig, de Laotianen zijn nu eenmaal zo vriendelijk! Helaas kreeg Carmen die avond koorts en heeft ze een dag op bed gelegen. Vandaag voelen we ons gelukkig een stuk beter en zijn we begonnen met het verkennen van de prachtige stad!

En gelukkig is de stad prachtig, want we moeten hier nog wel een tijdje blijven. Voor Vietnam moet je namelijk voor de tijd een visum regelen en laten nu net de mensen van het Vietnamese Consulaat in eigen land hun nieuwjaar vieren en daarom tot 6, misschien 7 februari (!) afwezig zijn. Dit betekent dat we op z'n vroegst pas op 10 februari een visum kunnen krijgen, de aanvraag duurt namelijk ook weer drie dagen. De eerst beschikbare vlucht is op 12 februari, dus tot die tijd blijven we in Laos.

Het is ongelooflijk hoeveel we al in deze eerste dagen hebben meegemaakt, dat belooft nog veel voor de rest van de reis! Een ding is zeker: dit is en wordt een ervaring om nooit te vergeten. We houden jullie op de hoogte. Tot snel!

Veel liefs, Gerran en Carmen