Het einde in zicht
Blijf op de hoogte en volg Gerran & Carmen
06 Juni 2014 | Singapore, Lavender
Inmiddels zijn we, na een tijd op de eilanden Bali en Lombok te hebben doorgebracht, aangekomen in Singapore. Het einde van onze reis komt helaas al pijnlijk in zicht. Wij willen nog lang niet naar huis: er is nog zoveel moois te zien. Maar het is niet anders, en gelukkig zijn wij in de positie om een half jaar te reizen, maar een verslaafde reiziger - en dat zijn we inmiddels - wil altijd meer en vooral langer reizen. Maar misschien is het reizen ook juist wel leuk doordat je weer terug naar Nederland gaat en het dus niet eeuwig duurt. Of misschien maakt dit juist niet uit en is eeuwig reizen de beste uitvinding ooit. Hier kunnen wij urenlang, zo niet dagenlang, over discussiëren, nadenken en dromen. Want wat zou het toch fantastisch zijn om alles, elk plekje en elke uithoek van de wereld, te kunnen ontdekken. En wat zou het nog fantastischer zijn om dit alles twee keer - of meer - te kunnen ervaren. Maar afijn, we dwalen af.
Ons vorige reisverslag eindigde bij Lake Toba op Sumatra. In totaal zijn we daar vier nachten gebleven, waarvan Gerran er één ziek was en Carmen uiteraard ook geen oog dicht heeft gedaan. Maargoed, het is ook wel eens - vaker - andersom geweest. Het ging zo slecht met Gerran dat Carmen moest beloven dat ze hun volgende geplande reis in haar eentje zou gaan maken, mocht Gerran het niet halen. Wonder boven wonder kwam Gerran er weer bovenop en stopte zijn misselijkheid gelukkig. We hebben bij Lake Toba vooral lekker rustig aan gedaan, gewandeld en een dag een scooter gehuurd. We verbleven op het eiland Samosir in het meer en zijn met de scooter naar de andere kant van het eiland gereden. Wij vonden het eiland prachtig. Het eiland is langs de rand van het meer voor de helft volgebouwd met hotels, guesthouses en bungalows, maar zodra je iets de binnenlanden in trekt, zie je hier niets meer van terug. Wat ook kan liggen aan het feit dat we er in het laagseizoen verbleven, er waren dan ook niet heel veel toeristen. Hoe dan ook, we hebben een prachtig eiland met nog prachtigere mensen gezien. Het communiceren was behelpen, maar met de woorden 'bensin', 'Belanda' en 'terima kasih' - benzine, Nederland en dankjewel - kwamen we een heel eind. We hadden het geluk dat we slechts geteisterd werden door één flinke tropische regenbui, de regen deed zo zeer dat we alsnog gingen schuilen, ook al waren we al kletsnat. We kochten twee zakjes chips voor nog geen twee cent per stuk en wachtten een kwartiertje totdat de ergste regen en onweer voorbij was. Het onweer is hier trouwens van een hele andere orde dan het onweer in Nederland. Als je bang bent voor onweer, ga dan niet naar Sumatra! Bij elke flits lijkt het een paar meter verderop in te slaan, en dan dat lawaai! Al met al hebben we die dag vier uurtjes op de scooter gereden. Zelfs Carmen heeft nog een stukje gereden, wat na een weifelend begin best goed ging. Carmen zat nog geen tien minuten op de scooter of we werden aangehouden door de politie, die ons vroeg waar we naar toe gingen en dat we toch echt beter ons licht - dat het niet deed, zo bleek later - aan konden doen. Toen hij vroeg waarom we geen helmen ophadden, knepen we 'm in het begin een beetje. We zeiden dat de verhuurder geen helmen had en dat niemand helmen op had - hij zelf trouwens ook niet, wat we overigens niet hardop zeiden. Hij leek er even over na te denken en wenste ons daarna nog een fijne dag toe. Een goede eerste ervaring met de door toeristen gevreesde Indonesische politie - over onze tweede slechtere ervaring later meer. 's Avonds gingen we met de scooter nog even naar Tuk-Tuk om wat te eten. Op de terugweg kwamen we er helaas achter dat de lichten van de scooter het niet meer deden. Door het gebrek aan lantaarnpalen werd dit een nog groter probleem. Gelukkig hadden we ons mijnwerkerslampje bij ons, deze is al vaak onze redder in nood geweest bij de vele elektriciteitsproblemen in Azië, echter, deze keer kon het gebrek aan licht hier niet mee worden opgelost. Ondanks het feit dat we geen hand voor ogen konden zien, hebben we de weg met vele gaten en kuilen overleefd en kwamen we veilig in ons guesthouse aan.
Vanuit Lake Toba vervolgden we onze reis richting Bukittinggi, een busrit van 18 uur met de 'slaapbus', zo werd ons verteld. Om ons heen merkten we dat de meeste toeristen zich er niet aan waagden om zover naar het zuiden af te reizen en veelal terug gingen naar Medan om van daaruit naar andere delen van Indonesië of de wereld af te reizen. In Bukittinggi werd dit nog maar eens bevestigd door het feit dat we door iedereen ongegeneerd werden aangestaard en nagekeken en de mensen giechelden als we langs kwamen gelopen. We bleken een ware atractie te zijn. Iedereen wilde een praatje met ons maken en tieners wilden met ons op de foto of maakten foto's van ons. We voelden ons net filmsterren, wat in het begin wel even leuk was maar al snel ook irritant begon te worden. Desondanks vonden we het wel een leuke stad en waren de mensen, net als op heel Sumatra, gelukkig erg vriendelijk en hadden we een leuk guesthouse. Overigens, de busrit er naar toe, waar we net over spraken, bleek een ware hel en is de ergste die we tot nu toe hebben meegemaakt. Omdat het een slaapbus zou zijn die 's nachts reed, verwachtten we bedjes te krijgen, zoals in de rest van de slaapbussen in Zuid Oost Azië. Niets bleek minder waar, we kregen slechts een rechtopstaande stoel met een klein beetje meer beenruimte dan in de gemiddelde Aziatische bus, wat nog steeds betrekkelijk weinig is. We zaten vlakbij de wc die de hele rit vreselijk stonk en vlak achter ons zat een man die de helft van de tijd luidkeels aan het overgeven was. We zouden voor het avondeten en ontbijt stoppen. Dit deden we ook, voor het avondeten om 23.00 uur (!) bij het meest aftandse wegrestaurantje dat we ooit hebben gezien, we besloten spontaan dat we het nog wel even met onze koekjes zouden kunnen redden. De "wc's" waren er erger aan toe dan de gemiddelde varkensstal in Nederland, zonder deuren en/of muren, wat dus voor een bepaald soort vreemde samenhorigheid zorgde. Op het moment dat we rond 01.00 uur een klein beetje begonnen te dommelen zette de chauffeur de radio keihard aan, kennelijk om zelf niet in te slaap te vallen. Slapen was er dus niet bepaald bij, we hebben letterlijk geen oog dicht gedaan. Voor het ontbijt stopten we om 05.00 uur (!) op een plek die niet veel beter was dan de stal van de avond ervoor, deze keer besloten we dat chips ons ontbijt zou worden. Verder was de hele rit over een slechte weg met kuilen, gaten en heel veel (haarspeld)bochten. Het enige positieve aan de busrit was dat het slechts 15 uur - in plaats van de beloofde 18 uur - duurde voordat we in Bukittinggi aankwamen. De reden hiervan was minder leuk, namelijk de idiote en onverantwoorde rijstijl van de chauffeur, maar gelukkig hebben we het ook deze keer weer overleefd! De mensen die ons een beetje kennen weten dat een slapeloze nacht voor ons een ramp is, de eerste dagen in Bukittinggi hebben we dan ook benut om bij te komen van deze helse rit. Eenmaal bijgekomen hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar Lake Maninjau gereden, een meer op 2 uur rijden van Bukittinggi. We bleven hier één nacht, al met al niet heel speciaal, wij vonden Lake Toba leuker. De rit er naar toe was wel weer erg mooi. Vervolgens zijn we naar Harau Valley gereden, een prachtige en rustgevende vallei, waar we twee nachten zijn gebleven. We hadden een heel simpel hutje zonder stromend water tussen de rijstvelden en watervallen. Een heel mooi plekje van de wereld. Zelf een scooter huren is ideaal omdat je kunt gaan en staan wanneer je wilt en je al het moois om je heen goed kunt zien, al is het wel even wennen aan het chaotische Aziatische verkeer. En het is erg goedkoop: 3 euro per dag inclusief een volle tank.
Vanuit Padang vlogen we naar Denpasar, Bali. Ons plan was om ook Java over te reizen, maar uiteindelijk besloten we dit niet te doen. We wilden eigenlijk alleen Borobudur, een wereldberoemd tempelcomplex, bezoeken, en om Java over te reizen kost toch minimaal een week. Ook weer iets voor een volgende keer. Aangekomen op Bali lieten we ons naar Kuta brengen, het Salou en Lloret de Mar in één van Indonesië, waar veel, heel veel, dronken Australiërs met flessen bier over straat lopen. Na het redelijk authentieke en tikkeltje primitieve Sumatra was het wel weer eventjes fijn om bij de Mc Donalds en een goede pizzeria te eten en om goede koffie en cocktails te drinken. Ook waren we zeer te spreken over het gebrek aan moskees op Bali. Op Bali zijn de meeste mensen Hindoeïstisch, in tegenstelling tot het Islamitische Sumatra. Niets ten nadele van de Islam, de mensen zijn geweldig en wij hebben alleen maar goede ervaringen met de Islamitische cultuur, maar de moskees die ons elke ochtend om vijf uur 's ochtends op een vrij luide manier doen ontwaken blijft toch wel een dingetje. We waren blij dat we op Bali weer eens een onafgebroken nacht konden doorslapen. In Kuta hebben we ons nog een dag vermaakt in het waterpark waar we van de meest belachelijke angstaanjagende glijbaan ooit zijn gegaan. Je werd in een capsule gezet waarna het platform onder je voeten werd ingetrokken en je een vrije val van bijna 50 meter maakt, als klap op de vuurpijl ga je vervolgens over de kop. Behoorlijke angstige zes seconden, voor Gerran inclusief grote schaafwond op z'n rug. Het was leuk, maar absoluut niet voor herhaling vatbaar. Vanuit Kuta reisden we per bus naar Ubud, het culturele centrum van Bali. We kozen hier een erg leuk guesthouse te midden van een Hindoeïstische tempel. 's Avonds bezochten we een traditionele Balinese dansvoorstelling en we hebben wat souvenirs gekocht. Na twee dagen, op Gerrans verjaardag, huurden we een scooter om van daaruit de rest van het eiland op eigen vervoer te ontdekken. Men zegt dat de verbouwing van een huis een goede relatietest is, maar een scooter huren aan de andere kant van de wereld zonder bewegwijzering, navigatie, fatsoenlijke kaart en engelssprekende bevolking om de weg te vragen, komt wat ons betreft op een goede tweede plek. Na enige strubbelingen in het begin hebben we deze test gelukkig glansrijk doorstaan.
We kozen voor de touristische route en meden daarmee de drukke wegen. Zodra we Ubud uitreden ontdekten we echt een prachtig Bali. We kwamen over smalle weggetjes door kleine traditionele dorpjes, langs lachende en zwaaiende kinderen en door prachtige rijstvelden en vulkaanlandschappen. De eerste dag reden we via de rijstterassen van Jatiluwih naar Lovina, een badplaats in het noorden van Bali. De rijstterassen staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en waren adembenemend mooi. De mooiste rijstvelden die wij tot nu toe hebben gezien. Lovina is een leuk plaatsje waar het minder toeristisch is dan in Kuta en Ubud. Het staat bekend om de dolfijnen die je 's ochtends vroeg kunt zien vlakbij de kust, wij besloten echter niet mee te doen aan deze dagelijkse massale klopjacht om maar een glimp van de dolfijnen op te kunnen vangen. Wij hadden namelijk op internet gelezen dat er 's morgens tientallen bootjes in het water liggen op zoek naar de dolfijnen. In Lovina kozen we voor een guesthouse met zwembad waar we twee nachten bleven. We hadden die dag zes uur op een scooter gezeten, wat toch minder comfortabel is dan een auto, dus was het wel fijn om niet gelijk de dag erna door te gaan. Na Lovina vertrokken we via de Gunung Batur, een vulkaan, naar Sidemen, waar we één nacht bleven om vervolgens weer terug te keren naar Ubud, ons beginpunt. Op de weg terug naar Ubud werden we helaas geconfronteerd met een door de lokale bevolking gevreesde 'razzia', wat eigenlijk neerkomt op een doodgewone politiecontrole van scooters. We vonden het al vreemd dat er honderden scooters stilstonden langs de weg en kregen al een vreemd voorgevoel. Maar er was maar één weg naar Ubud, dus we moesten er toch langs. Uiteraard was ons Nederlands rijbewijs niet geldig en nadat Gerran de politieman ervan had weten te overtuigen dat we toch echt niet wilden voorkomen bij de rechtbank konden we - €15 lichter - weer doorrijden. We kregen een bonnetje mee dat ons een week toestemming gaf rijbewijsloos te rijden, hoezo corrupt?! Wij vinden Bali net iets te toeristisch, maar het is een absolute aanrader om met een scooter zelf de mindere toeristische plekjes te ontdekken. Een internationaal rijbewijs is dan echter wel handig. Maar ook dan zal de politie wel een reden vinden om de "rijke" toerist te beboeten.
Na een dikke week op Bali te zijn geweest vertrokken we per boot naar Lombok, het eiland naast Bali. Ons 30-dagen visum verliep bijna, dus deze moesten we eerst verlengen in de veel te hete en stoffige hoofdstad van Lombok, Mataram. Na de nodige bureaucratische regeltjes kozen we ervoor om het dubbele te betalen zodat we ons stempeltje diezelfde middag nog konden ophalen. De dag erna reisden we naar de wereldberoemde Gili's, drie kleine eilandjes voor de kust in het noordwesten van Lombok. Als eerste bezochten we Gili Air, die het dichtst bij de kust op 20 minuten varen ligt. Helaas troffen we niet het paradijsje aan zoals we verwacht hadden. Op zich was het prima en kon je er lekker zwemmen en snorkelen, maar de stranden lagen vol met dood koraal. Na twee dagen gingen we door naar Gili Meno, het tweede en rustigste eilandje van de drie. Deze was al iets mooier, maar nog steeds niet wat we er van verwacht hadden. We hebben nog een snorkeltripje gemaakt, waarbij we mooie vissen, koraal en een schildpad hebben gespot. Ook hier bleven we maar twee dagen, mede doordat het absurd duur was en omdat we hadden gehoord dat er in het zuidwesten van Lombok nog een aantal gili's waren. We gingen naar Gili Nanggu dat in die omgeving van Lombok ligt. Deze gili's worden ook wel de 'secret islands' genoemd omdat ze nog niet zo ontdekt zijn en er weinig toeristen komen. Op Gili Nanggu is slechts één overnachtingsmogelijkheid, wat maakt dat de prijzen voor de kamers relatief hoog liggen. Dit, gecombineerd met het grote aantal lokale dagjesmensen die zorgden voor een enorme drukte - het was helaas weekend - maakte dat we maar één nachtje zijn gebleven. Desalniettemin is het eiland prachtig en hebben we hier het helderste zeewater ooit gezien.
We besloten door te gaan naar de zuidkust van Lombok, waarvan wordt gezegd dat er zich de mooiste en tevens ook rustigste stranden van het eiland bevinden. In principe delen wij deze mening, echter, we hebben er niet echt van kunnen genieten helaas. We gingen naar Kuta - overigens van een hele andere orde dan Kuta Bali. Kuta (Lombok) is onder surfers zeer geliefd en van hieruit bezoekt men dan ook de vele plekken met goede 'surfbreaks' in de omgeving. Carmen kreeg na de eerste dag al last van haar ogen, na twee dagen waren haar ogen zelfs helemaal opgezwollen, rood en pijnlijk. Een bezoekje aan de plaatselijke kliniek leerde ons dat er een virus in de lucht hing dat, op het moment dat iemands weerstand wat minder is, kan zorgen voor een infectie aan de ogen. Meerdere toeristen schenen hier last van te krijgen. Carmen uiteraard dus ook. Vervelend, ook omdat we hierdoor een een aantal dagen veroordeeld waren tot de hotelkamer, aangezien Carmen niet veel meer kon en dit ook beter zou zijn voor het genezingsproces. De oogdruppels en tabletjes die we meekregen deden hun werk gelukkig vrij goed waardoor het na een paar dagen al een stuk beter ging. Uiteindelijk hebben we per scooter nog een aantal stranden en een traditioneel 'Sasak-dorpje' bezocht. Dit laatste was leuk en interessant maar voor de rest viel het ons allemaal een beetje tegen. Zeven dagen in Kuta (Lombok) doorbrengen was achteraf gezien te lang en we hadden het dan ook een beetje gehad. De eilandjes en stranden op en rondom Lombok zijn ons, hoewel we ze mooi vinden, toch wat tegengevallen. Zelf denken we dat dit komt doordat onze verwachtingen vooraf veels te hoog waren. We hebben dan ook nog niet echt ons absolute paradijsje kunnen ontdekken. Het was de bedoeling om vanaf Lombok per boot naar Flores te reizen, echter, we zagen het op dat moment niet bepaald zitten om vijf dagen en vier nachten 'hutje-mutje' op een primitieve boot door te moeten doorbrengen. Na er goed over na te hebben gedacht en met een lichte twijfel in ons achterhoofd, besloten we de bootreis naar Flores niet te maken. We hopen ooit weer in de gelegenheid te komen alsnog een bezoek aan Flores te kunnen brengen.
We gingen per boot terug naar Bali om in Kuta (Bali) de verjaardag van Carmen te kunnen vieren en van hieruit te kunnen vliegen naar Singapore. In eerste instantie hadden we niet gepland om naar Singapore te gaan, maar het ligt op de route richting de oostkust van Maleisië. Eenmaal aangekomen in Singapore keken we onze ogen uit. Het is hier hypermodern, luxe, schoon en vooral erg duur! Nog meer dan in Kuala Lumpur en nog meer dan in Europa. Hoewel het een beetje een gemaakte wereld is, vinden we het wel een gaaf land, of beter gezegd een gave stad. We hebben een beetje door de verschillende wijken gestruind en zijn een dagje naar de Singapore Zoo geweest, een erg mooi aangelegde dierentuin met diersoorten waar we nog nooit van gehoord hadden.
Omdat het budgettechnisch gezien niet verantwoord is veel langer in Singapore te blijven, vertrekken we morgen naar Melakka, Maleisië. Als het weer het toelaat gaan we nog richting de oostkust van Maleisië. Mocht het daar te veel regenen zijn een aantal Thaise eilanden het alternatief.
Over ruim drie weken, 27 juni, vliegen we helaas alweer terug naar Nederland. Ook van de laatste weken gaan we hopelijk enorm genieten en we verwachten hierna nog één reisverslag te plaatsen. Foto's volgen!
Veel liefs, Gerran & Carmen
-
06 Juni 2014 - 17:29
Annie:
Wat een prachtige belevenissen!
Vandaag even weinig woorden, maar ik/we volgen jullie met ons <3.
Natuurlijk hopen we jullie snel weer te zien in ons kikkerlandje!
Geniet nog even volop van de komende weken!
Goetjes uit Wierden -
11 Juni 2014 - 08:40
Rob En Mama:
Hoi lieve schatten! Wat een mooi verslag weer! Bij deze heb ik ook een verslag van een paar woorden, MIJN LIEVE DOCHER EN SCHOONZOON KOMEN OVER TWEE WEKEN WEER NAAR HUIS! EINDELIJK❤️❤️ -
21 Juni 2014 - 08:50
Reint :
............. ben er adembenemend stil van , zo mooi voor JULLIE 2 . wat een reis he' , om niet te vergeten zo mooi . Ja nog een week toch ? , maak er een knallende finale week van .
mvg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley