De eerste indrukken van Cambodja

Hoi allemaal,

Het is hier warm. Heel erg warm. We zijn inmiddels in Cambodja en voor ons gevoel zijn dit de hoogste temperaturen die wij ooit ervaren hebben. In Ho Chi Minh City zeiden we tegen elkaar dat we hoopten dat we het tijdens onze reis, en in ons hele leven, niet meer zo warm zouden hebben. Deze hoop is helaas niet uitgekomen. De weer-apps vertrouwen we niet meer, aangezien zij aangeven dat het 'slechts' 37 graden Celsius is, de gevoelstemperatuur is in ieder geval vele malen hoger. Maar we mogen natuurlijk niet klagen, dat begrijpen wij ook.

Het vorige verslag eindigde met de aankomst in Ho Chi Minh City, het voormalig Saigon dat de naam van de grote nationale held van Vietnam heeft gekregen. HCMC is de grootste en modernste stad van Vietnam, met 8 miljoen inwoners en - gevoelsmatig - minstens net zoveel scooters, taxi's en andere voertuigen. Gelijk bij aankomst merkten we dat we ruim 1000 km zuidelijker waren gevlogen want de hitte kwam ons direct tegemoet. Onze kamer in het guesthouse was vreselijk klein en de muren kwamen bij vlagen op ons af, maar gelukkig hadden we wel airconditioning en de locatie was echt perfect, we konden de stad lopend verkennen. De eerste dag hebben we vooral geslapen in onze koele kamer, dat gereis en gewacht telkens is best vermoeiend. De tweede dag hebben we wat rondgedwaald door de stad en het oorlogsmuseum bezocht, waar we overigens de rest van de middag zijn gebleven omdat de temperatuur daar enigszins aangenaam was, en een lokale markt bezocht. De derde dag wilden we eigenlijk naar de Cu Chi tunnels, die de Vietnamezen gebruikten tijdens de oorlog met de Amerikanen, maar wij vonden het veel te warm voor deze benauwde toeristische attractie. Wij besloten om naar een waterpark te gaan, waar wij de grootste attractie waren. En nee, wij voelen ons niet schuldig over het feit dat wij het waterpark boven een stukje historie van Vietnam hebben gekozen. Noem ons maar cultuurbarbaren, maar het moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven. We doen dit immers voor ons plezier. Overigens denken wij dat weinig mensen kunnen zeggen dat ze in een waterpark in HCMC zijn geweest. Oja, de Amerikanen moeten zich doodschamen voor de gruweldaden in de Vietnamoorlog, wij hadden zelfs last van plaatsvervangende schaamte als wij Amerikanen hoorden praten in het museum. Als gevolg van de oorlog worden er nog steeds verminkte kinderen geboren, vooral in het zuiden van Vietnam vielen deze verminkte mensen erg op. Moeilijk om te zien hoe deze mensen bedelen om wat geld en eten, wetende dat zij geen arbeidsongeschiktheidsuitkering krijgen.

Vanuit HCMC zijn we verder gereisd naar de Mekongdelta, een gebied bestaande uit vertakkingen van de Mekong. Na wat navraag te hebben gedaan adviseerde iedereen ons om naar Can Tho te gaan, de grootste stad in de Mekongdelta. Wij gingen naar Vinh Long... Een kleiner stadje ten noorden van Can Tho. Afgezien van het gebrek aan informatievoorzieningen - deze waren in het Vietnamees en niemand sprak een woord Engels -, helse bursritten en enkele nare Vietnamese medepassagiers, is dit, denken wij, een goede keuze geweest. We wilden graag overnachten in een homestay, waar het de bedoeling behoort te zijn dat je in de leefomgeving van de lokale bevolking slaapt en eet wat de pot schaft. Echter, de meeste "homestays" lijken tegenwoordig meer op de normale guesthouses. Je eet inderdaad wat de pot schaft, maar echt tijd doorbrengen met de familie is er niet meer bij. We besloten èèn nacht te blijven en hebben lekker gegeten en door de mooie omgeving gefietst. Al met al een leuke ervaring.

Vanuit Vinh Long zijn we doorgereisd naar Rach Gia, van waaruit we de volgende dag de boot konden pakken naar Phu Quoc, een Vietnamees eiland onder Cambodja. De busrit was een ramp. We zaten met teveel Vietnamese mensen in een te klein busje zonder airco. Er zat wel een hele aardige (!) Vietnamese vrouw naast ons die ons de hele rit lang gekookte bananen voerde, die overigens smaken naar gekookte aardappels, niet echt een aanrader wat ons betreft. Ze sprak zelfs een paar woordjes Engels, wat op dat moment in een bus vol dampende en schreeuwende Vietnamezen een hele verademing was. Zij kon op deze manier fungeren als tolk en zo hadden we een klein beetje een idee hoe lang de plezierige busrit nog zou duren. In Rach Gia hadden we een prima hotel en hebben we eindelijk weer eens een nacht goed kunnen slapen. Helaas stond de wekker om 6:30 uur, de boot naar Phu Quoc vertrok erg vroeg. We waren erg toe aan een paar dagen niks doen. Jullie zullen je wel afvragen waarom, maar al met al zijn we nog best druk hier en rusten we niet echt uit. Dus af en toe een paar dagen strand is heerlijk. Het bekendste en grootste strand van het eiland, Long Beach, was erg druk en niet heel bijzonder. We hebben een paar dagen een scooter gehuurd en hebben prachtige stranden en zee gezien. Wij snappen nu pas echt wat men bedoeld met witte stranden en een heldere zee. Het was absoluut geen straf om hier een paar dagen te vertoeven. Maar aan alles komt een einde, en met nog veel meer stranden in ons achterhoofd, gingen we na vier dagen richting Cambodja.

We hadden het een beetje gehad met Vietnam en hadden erg veel zin om naar Cambodja te gaan. Via bus-boot-bus gingen we, inclusief de nodige bureaucratie, via het grensplaatsje bij Ha Tien de grens over naar Cambodja. Onder het mom van hoe 'verdienen' we zoveel mogelijk geld aan toeristen, ondergingen we een heuse "medical check", wat zoveel inhield als het laten opmeten van je temperatuur. Gelukkig ging dit door middel van een hypermoderne thermometer waarbij ze een blauw lichtje tussen je ogen lieten schijnen. Ondanks dat het volgens Gerran 444 graden was, was onze temperatuur goed genoeg om een dollar per persoon armer Cambodja in te mogen lopen. Tot onze opluchting vond dit alles plaats met een grote glimlach en grapjes van de Cambodjaanse bevolking. Wij waren om, Cambodja kon niet anders dan alleen maar leuk worden.

Onze eerste echte bestemming in Cambodja was Kampot, een leuk en klein plaatsje dicht bij de kust. Een goede eerste stop om aan Cambodja te kunnen wennen. Cambodja kent een vreselijke geschiedenis. Nog niet eens zo heel lang geleden heeft de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, meer dan 20% van de Cambodjaanse bevolking op de meest gruwelijke wijze uitgemoord. Het is voor ons een compleet raadsel hoe de bevolking zo vrolijk, gastvrij, open en optimistisch kan zijn. Vrijwel iedereen kent wel iemand die is vermoord door de Rode Khmer, opa's en oma's, moeders en vaders, broers en zussen, maar ook kinderen moeten ze de rest van hun leven missen. En dan ook nog in de wetenschap dat zij niet een bepaald vreedzame dood zijn gestorven. Wij vinden het bewonderingswaardig dat de bevolking zo positief naar hun toekomst kan kijken. Cambodja is een van de armste landen ter wereld, met een gemiddeld jaarinkomen van 480 USD (€ 347) en een gemiddelde levensverwachting van 57 jaar. Niet echt cijfers waar je vrolijk van wordt. De armoede, en met name de daarbij behorende bedelende kleine kinderen, valt ons ontzettend zwaar. Zelfs voor de wat 'hardere' Carmen is het hartverscheurend om te zien. Kinderen verzamelen lege blikjes, ze krijgen 100 riel (nog geen € 0,02) voor vier blikjes, zoeken tussen het afval naar eten en slapen op straat. In Nederland is er ook armoede, maar wij hebben een vangnet. Dat kennen ze hier niet. Het onderwijs is hier weliswaar gratis, maar veel kinderen gaan niet naar school omdat ze geld moeten verdienen. Het is een cliché, maar hier kom je er pas echt achter dat wij het zo slecht nog niet hebben in Nederland.

Ondanks deze armoede hebben wij Cambodja en de bevolking in ons hart gesloten. Wij vinden het moeilijk om te zeggen, maar we vinden de Cambodjanen nog iets gastvrijer dan de Laotianen. De lokale bevolking steekt je de gek aan en ondanks dat ze vaak niet heel best Engels spreken, kun je erg om en met ze lachen. Daarnaast zijn ze heel open en beginnen ze vaak een gesprekje met je. Tijdens ons verblijf in Kampot, was het jaarlijkse festival in de stad. Terwijl wij er even vluchtig overheen wilden lopen, zaten we voordat we het in de gaten hadden aan tafel bij de kapper en zijn vrienden waar Gerran die middag zijn haar had laten knippen. De eerste vijf minuten was het nog een beetje onwennig, aangezien we de enige westerlingen tussen de honderden Cambodjanen waren. Maar al snel kwam er bier en eten op tafel en werden we opgenomen in de groep. De Cambodjaanse popmuziek, het lekkere eten en het constante proosten, het is namelijk een gewoonte om voor elke slok die je neemt te proosten, zorgden voor een erg leuke avond. We besloten om de volgende avond samen met hen te gaan. Verder hebben we in Kampot nog het Bokor National Park bezocht, wat niet heel veel voorstelde.

Vanuit Kampot hebben we de bus gepakt naar Kep en van daaruit de boot naar Koh Tonsay, Rabbit Island. Het was de bedoeling om hier een aantal nachten te blijven om te chillen. Het behoort een mooi en rustig eiland te zijn met alleen 's avonds een paar uurtjes stroom. Maar niets was minder waar, de locals hadden vakantie en waren massaal naar het eiland getrokken, wij vonden het water niet schoon en het strand was niet bijzonder. Nadat we ons vergist hadden in de grootte van het eiland, we hebben 2 uur rond het eiland gelopen in de brandende zon, tevergeefs op zoek naar betere stranden, besloten we om dezelfde dag nog terug te gaan naar het vasteland. We bleven èèn nacht in Kep in de meest ranzige kamer ooit, maar hebben die avond heerlijk krab gegeten op - hoe kan het ook anders - de krabmarkt met uitzicht op zee en de zonsondergang. Helaas was de volgende ochtend iets minder romantisch. Wij wilden uitchecken om met de bus richting Phnom Penh te vertrekken, toen bleek dat ze onze paspoorten nergens konden vinden. Nu zijn we het wel gewend dat ze daar eventjes naar moeten zoeken, maar toen ze na een kwartier nog steeds niet boven water waren, raakte met name Carmens geduld op. De bus stond op het punt om zonder ons te vertrekken, en wij werden continu ongeduldig gewenkt door de buschauffeur. Toen de medewerkster van het guesthouse - die nota bene onze paspoorten was kwijtgeraakt - vroeg om 5 dollar extra, sloegen bij Carmen de stoppen door. Gerran bleef betrekkelijk rustig, wat Carmen nog woester maakte. Carmen had ondertussen al opgezocht of er een Nederlandse ambassade in Cambodja gevestigd is, het antwoord maakte haar er niet geruster op. De dichtstbijzijnde Nederlandse ambassade zit in Bangkok, maar hoe kom je in Bangkok zonder paspoort?! Het beperkte Engels van het personeel van het guesthouse was niet echt bevorderlijk voor de gehele situatie, en dus vroeg Gerran iemand om als tolk te fungeren. Inmiddels kwam bij Carmen het stoom uit de oren, toen niemand van het personeel zich ook maar enigszins druk leek te maken om de vermiste paspoorten. Onze tolk heeft volgens ons een hartig woordje met het personeel gesproken en opeens kwam er iemand aanrennen die wist waar onze paspoorten waren. Carmen heeft die 5 dollar op de toonbank gegooid en een uur later zaten we dan eindelijk in de bus naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.

Na 4 uurtjes kwamen we aan in Phnom Penh, waar het helaas nog weer een paar graden warmer was. In Phnom Penh hebben we vooral wat door de stad gelopen en we hebben een halve dag besteed aan het bezoeken van de bekendste killingfields Choeung Ek en het Toul Sleng museum. Vooral de killingfields waren erg indrukwekkend. We kregen een headset met Nederlandse uitleg en zo werden we meegenomen in de hel van de duizenden mensen die hier zijn omgekomen. Ondanks de 37 graden, waren er veel kippenvelmomentjes in de negatieve zin. Vreselijk om te zien en horen wat deze mensen hebben meegemaakt. Overal zag je nog botten en stukken kleding van de doden op de grond liggen, veel massagraven zijn inmiddels geruimd, maar door de regen blijven er botten en kleding tevoorschijn komen. Naast de massagraven stond er een grote boom genaamd 'The Killing Tree' waartegen baby's werden doodgeslagen terwijl hun moeders moesten toekijken. Verder staat er een herdenkingsmonument waar alle opgegraven schedels zijn opgeslagen. Het monument is vol, dus er is besloten om de rest van de overledenen te laten rusten onder de grond. Erg heftig allemaal.

Inmiddels zijn we aangekomen in Battambang, een stadje op 8 uur - ons was 5 uur verteld - rijden ten noordwesten van Phnom Penh. Hier zullen we een paar dagen blijven om vervolgens door te reizen naar Siem Reap, bekend om de tempels van Angkor Wat. We houden jullie op de hoogte. De foto's volgen hopelijk snel!

Veel liefs, Gerran en Carmen