Change of plans!

Hoi allemaal,

Inmiddels zitten we ongeveer 3000 kilometer - ruwe schatting - verderop ten opzichte van het vorige reisverslag. We liggen heerlijk in een hangmat op het strand van Tangalle op Sri Lanka. Inclusief een cocktail in de hand, apen en papegaaien in de palmbomen boven ons en 's avonds zeeschildpadden die eieren leggen op het strand. Gerran voelt zich als een klein kind in de grote golven van de Indische Oceaan terwijl Carmen heerlijk een boek ligt te lezen. We sluiten de dag af onder het genot van heerlijke Sri Lankaanse curry's terwijl we de zon in de zee zien zakken. Zien jullie het al voor jullie? Wij begrepen dat het in Nederland ook redelijk mooi weer is, maar je hebt natuurlijk altijd baas boven baas. Het bezoeken van dit paradijsje was niet gepland en lag eveneens niet op de route, maar we wilden wat anders dan de rest en de backpackersscene voor een tijdje ontvluchten. Hoe ironisch is het dan dat we hier meer het backpackersgevoel ervaren dan in de vorige landen. Elke keer als we onze reisplannen beschreven zei men: "oh, like everybody", we kwamen telkens dezelfde mensen tegen die dezelfde route aflegden en overal waren backpackers, heel veel backpackers. Dit heeft ons doen besluiten om naar een (ei)land te gaan dat veel backpackers overslaan: Sri Lanka. Het klinkt gek, maar juist omdat er niet veel backpackers zijn, krijg je hier juist het ultieme backpackersgevoel. Hier zijn geen (toeristen)bussen met airco, maar enkel de lokale bussen waar we als enige blanken in zitten, waar geen ruimte is voor onze tassen en waar de open ramen fungeren als airco. Dat de bussen hier net zo vol zitten als in India draagt ook niet echt bij aan het comfort. Gelukkig zijn de afstanden relatief klein, dus voordat het echt vervelend begint te worden, rijden we net het busstation van onze volgende bestemming binnen.

Ons vorige reisverslag eindigde in Battambang, Cambodja. Hier konden we helaas niet veel meer doen dan siësta's houden op onze kamer met airco. De temperatuur liep hier op tot 43 graden, met een gevoelstemperatuur van 47 graden, niet heel prettig dus. De eerste dag hebben we een ritje gemaakt op de bamboetrein, dat was grappig, maar niet echt bijzonder. Ook hebben we één ochtend een paar uurtjes fietsend de countryside van Battambang bekeken. Erg leuk om het echte Cambodja te zien en te ervaren. Maar eigenlijk was het veel te warm, ook in de vroege ochtend. Vanuit Battambang vertrokken we 's ochtends vroeg - althans dat was de bedoeling - met de bus naar Siem Reap. Onze bus bleek echter kapot te zijn, wat betekende dat we drie uur later dan gepland met veel te veel Cambodjanen in de bus eindelijk konden vertrekken. Zoals jullie al wel kunnen nagaan was er op het busstation geen airco, dus hebben we drie uur lang in de bloedhitte moeten wachten. Ook de busrit was geen pretje, dus al met al was dit een erg lange dag. Carmen bestempelt deze dag zelfs als de verschrikkelijkste van onze reis. Afijn, eenmaal aangekomen in Siem Reap was het iets frisser - 40 graden - en waren we blij dat we een gezellig stadje aantroffen. Weliswaar erg toeristisch vanwege het grootste tempelcomplex ter wereld Angkor Wat, maar daarom niet minder gezellig. In Phnom Penh - de bestemming voor Battambang - hebben we een Duits stel ontmoet waarmee we sindsdien samen reisden. Met hen hebben we ook de tempels van Angkor bezocht, wat door de hitte en de hoeveelheid toeristen - bussen vol Chinezen - helaas behoorlijk tegenviel. We hebben het hier maar een halve dag vol kunnen houden. Terwijl het complex zo groot is dat je er makkelijk een week kunt rondlopen zonder dezelfde tempel tegen te komen. Verder hebben we nog een drijvend dorp bezocht op het Tonlé Sap meer - het grootste zoetwatermeer van heel Zuid Oost Azië. Bijzonder om te zien hoe het leven van deze mensen zich volledig in een klein hutje op het water afspeelt, maar de armoede hier is vreselijk. Gelukkig waren we 's ochtends al heel vroeg, want toen wij net weggingen kwamen er bussen vol met Chinezen aan. Het drijvende dorp staat bekend als een grote toeristische trekpleister, wat verschrikkelijk voor de bewoners van de dorpen moet zijn denken wij. Een troostende gedachte is dan dat ze een kleine donatie krijgen en dat toeristen rijst kunnen doneren aan de bewoners van het dorp. De dag erna zijn we van ellende naar de bios gegaan, daar was tenminste airco. Al met al zijn we nog wel een paar dagen in Siem Reap gebleven, na drie keer wisselen van guesthouse hadden we voor 10 USD een geweldig guesthouse gevonden met airco en een mooie tuin. We hebben nog een paar dagen met Cassie en Chris - onze Duitse vrienden - doorgebracht voordat onze wegen scheidden.

Het was de bedoeling om na Cambodja naar het zuiden van Laos te gaan, maar met pijn in ons hart hebben we besloten om dit niet te doen (sorry Naomi!). In Laos zou het nog warmer zijn, en na ruim drie weken temperaturen dik boven de 40 graden vonden wij het wel even genoeg. We hadden er geen plezier meer in, en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Deze beslissing bezorgt ons met vlagen nog wel eens buikpijn, maar we denken dat we er wel goed aan hebben gedaan en zo hebben we ook een goed excuus om ooit nog eens terug naar Laos te gaan. Want dat staat vast!

In eerste instantie besloten we om vanuit Siem Reap terug te gaan naar Bangkok om van daaruit naar de Thaise eilanden af te reizen. Ook hadden we - nadat Carmen Gerran de oren van de kop had gezeurd - besloten om onze reis te eindigen op Sri Lanka. Na bestudering van het regenseizoen op Sri Lanka, bleek dit toch niet zo'n goed idee. Het regenseizoen start namelijk in mei, dus besloten we om meteen een ticket te boeken van Bangkok naar Colombo - de hoofdstad van Sri Lanka. De Thaise eilanden lopen we hierdoor mis, hier start het regenseizoen namelijk ook in mei. Deze eilanden gaan we dan ook combineren met ons tweede bezoek aan Laos. Voordat ons vliegtuig vertrok, hebben we nog 1,5 dag in Bangkok door kunnen brengen. Vooral Carmen zag hier een beetje tegen op, maar Bangkok bleek de tweede keer een stuk leuker te zijn - waarschijnlijk omdat we inmiddels gewend zijn aan de grote Aziatische steden. Door de demonstraties en protesten hebben we tijdens ons eerste verblijf het centrum vermeden, nu hebben we het centrum alsnog kunnen zien. We verbleven op Khao San Road, de backpackersstraat van heel Zuid Oost Azië, en misschien wel van de hele wereld. Hier is alles mogelijk: diploma's en paspoorten laten vervalsen, sprinkhanen, kikkers en spinnen eten en ladyboys spotten. Ook kun je er echt alles kopen, je kunt het zo gek niet bedenken. Wij kochten dan ook veel te veel - meer dan in onze tassen past - en al met al was Khao San Road een aanslag op ons budget, maar wel een gezellige!

De volgende dag vlogen we - toch wel met iets meer spanning dan normaal vanwege het vermiste vliegtuig van Malaysia Airlines, dat overigens de maatschappij is waar wij mee terugvliegen - in 3,5 uur naar Sri Lanka. De luchtvaartmaatschappijen zijn hier prima, luxe vliegtuigen met veel beenruimte en een privéscherm in de stoel voor je en zelfs als je maar een uurtje vliegt krijg je nog een gratis maaltijd. Een veel betere prijs-kwaliteitsverhouding dan in Europa vinden wij. We kwamen 's avonds laat aan en hadden daarom van te voren al een hotel geboekt. Het hotel bleek zich in the middle of nowhere te bevinden, maar desondanks hebben we ons hier prima 1,5 dag vermaakt. Van daaruit vertrokken we naar Negombo, waar eigenlijk ook niet zo veel te beleven viel. Al snel besloten we door te gaan naar Galle, een stadje met veel overblijfselen van de Nederlandse kolonisatie. We bekeken het Dutch Fort, de Nederlands Hervormde Kerk en Point Utrecht. Galle was een erg gezellig stadje met smalle straatjes en steegjes met lekkere restaurantjes. Het Sri Lankaanse eten is zo ontzettend lekker, het lijkt veel op het Indiase eten - al vinden de Sri Lankanen van niet - maar het is iets pittiger. Elke avond is het weer lastig kiezen tussen al het lekkers op de kaart. Naast de goede kookkunsten is de Sri Lankaanse bevolking ook nog eens zo ontzettend vriendelijk dat we er soms zelfs argwanend van worden. Maar dit is nergens voor nodig, ze zijn er trots op dat mensen de moeite nemen om hun land te bezoeken en wij voelen ons dan ook erg welkom hier. Men spreekt hier erg goed Engels, al is hun accent vaak lachwekkend - het typische Indiase Engelse accent.

Na Galle vertrokken we per lokale bus naar Mirissa beach. Het strand viel ons een beetje tegen, maar later kwamen we erachter dat we ons lichtelijk verwend gedroegen. Als we namelijk gelijk uit Nederland hiernaar toe waren gegaan, hadden we het waarschijnlijk prachtig gevonden. We hebben twee dagen aan het strand gelegen en een ochtend walvissen en dolfijnen gezien. We vertrokken 's ochtends om zes uur met de boot. We boekten onze tour bij Raja & The Whales vanwege het feit dat hij erom bekend staat zich te bekommeren om het welzijn van de walvissen. We betaalden het dubbele bij hem, maar wij wilden alleen walvissen kijken als we zeker wisten dat ze er geen last van zouden hebben. Raja vertelde gepassioneerd over de walvissen en vertelde dat landen als Japan, IJsland en Noorwegen nog steeds walvissen doden waardoor de populatie drastisch daalt. Hij doet onderzoek en heeft een stichting om de walvissen te beschermen, de helft van ons geld gaat naar die stichting. We hadden geluk die dag: we zagen een grote groep dolfijnen en op een gegeven moment zaten we in een groep van 35 walvissen, waarvan we er ongeveer 10 hebben kunnen zien. De dag ervoor zag men maar èèn walvis en geen dolfijnen. We kwamen niet heel dichtbij de walvissen, dat veroorzaakt namelijk stress bij ze. Erg schrijnend om te zien dat de andere boten wel probeerden om dichtbij de walvissen te komen. Raja vertelde dat er nog regelmatig dode walvissen aanspoelen die zijn geraakt door een boot. Wij hebben een goed gevoel overgehouden aan Raja & The Whales. Mirissa staat overigens bekend als de beste plek ter wereld om walvissen te spotten.

Nu zijn we beland op een heel vredig plekje en besteden we onze dagen zoals in het begin van het verslag geschetst. Het is prachtig om te zien hoe divers het land is. Als je een uurtje rijdt lijkt het alsof je in een compleet andere wereld zit. Sri Lanka is ongeveer net zo groot als Nederland en België samen maar is de grootste thee exporteur ter wereld, er leven hier dieren die alleen maar op Sri Lanka voorkomen en men zegt dat de National Parks die van Afrika ruimschoots overtreffen. Wij vinden het dan ook helemaal niet erg dat ons visum pas 19 april verloopt. Wij hadden bedacht om drie nachten in Tangalle te blijven, maar inmiddels zijn het er al zes. We denken dat we morgen toch wel echt verder gaan, er is namelijk nog zoveel meer te zien.

Afgelopen dagen hebben we ter afwisseling twee uurtjes gekajaked door de plaatselijke lagoon. In eerste instantie was dit niet echt een succes. De kajak leek onstabiel te zijn en bij elke schommeling kreeg Carmen zowat een hartverzakking. We waren nog geen 10 minuten onderweg toen we vanaf een afstandje een krokodil zagen, Carmen barstte in tranen uit en Gerran peddelde zo snel als hij kon terug naar het vaste land. Eenmaal terug werden we opgewacht door locals die vroegen wat er aan de hand was. Toen wij zeiden dat we een krokodil hadden gezien, begonnen ze allemaal hard te lachen. Deze beestjes zijn geen echte krokodillen, maar lijken er alleen op. Ze schijnen niet gevaarlijk voor mensen te zijn. Met lichte tegenzin gingen we onder begeleiding van een gids opnieuw het water op, we negeerden de 'krokodillen' en hebben opnieuw een prachtig stukje Sri Lanka gezien. De dag erna hebben we een Rock Temple bezocht op 20 kilometer afstand van Tangalle. Onze eerste tempel in Sri Lanka, en een mooie. We hadden een gids, waardoor we eindelijk meer te weten zijn gekomen over het Boeddhisme.

Naast al deze mooie dingen kent Sri Lanka helaas ook een behoorlijke schaduwkant. Pas in 2009 eindigde de burgeroorlog tussen de twee bevolkingsgroepen de Sinhalezen en de Tamils die in 1983 was begonnen. De oorlog kostte aan ruim 70.000 mensen het leven. Ook is het land in 2004 getroffen door de tsunami. Het gezin van het guesthouse waar we nu verblijven is door de tsunami twee kinderen verloren, een jongetje van 2,5 en een meisje van 14 jaar. Het lichaam van het meisje hebben ze nooit teruggevonden. Ze is waarschijnlijk meegesleurd de zee in. De tsunami was tijdens het hoogseizoen, dus er waren veel toeristen. In het guesthouse verbleven op dat moment ook een Zwitserse vrouw met haar twee zoons. Alleen de jongste zoon van 12 jaar heeft de tsunami overleefd. De tsunami kostte alleen in Sri Lanka al aan ruim 40.000 mensen het leven, 14.000 mensen zijn nog steeds vermist. Ook hier vinden we het - net als in Cambodja - bewonderenswaardig hoe positief en vriendelijk de mensen zijn.

Gelukkig zijn onze zorgen hier niet van deze aard. Onze grootste zorgen bestaan uit het uit de hangmat vallen, ijs dat smelt voordat je je eraan begonnen bent en de oprakende tijgerbalsem voor de muggenbulten. Dit is gelukkig te overzien en tijgerbalsem kun je hier op elke straathoek kopen, dus geen man overboord. Heerlijk om verder nergens over na te hoeven denken!

Onze volgende stop zal Tissamaharama - kortweg Tissa - worden, vanuit hier zouden we het National Park 'Yala' kunnen bezoeken. We weten dit nog niet helemaal zeker, want er zijn vooral veel olifanten, en die hebben we stiekem eigenlijk al wel een beetje gezien. De foto's komen wederom hopelijk snel, de internetverbinding is hier hopeloos. Jullie horen van ons!

Liefs, Gerran & Carmen